Februari. Het lijkt wel of ik wakker word na vier maanden slapen. Herbronnen noemen ze dat. Je hoofd loslaten. De creatieve leegte. Zelden heb ik de waarde ervan zo aan den lijve ervaren. Een normaal mens hoopt van de ene job in de andere te kunnen stappen. Dat is wel zo slim in tijden van financiële onzekerheid. Ik ben nooit echt een normaal mens geweest, vrees ik. Ik volg wat ik voel. En mijn gevoel zei: stoppen, herbronnen, en dan zie je wel weer verder.
Op dit moment heb ik geen helder zicht op het grotere geheel. En toch voel ik dat ik ergens heen ga. Resoluut – zij het met de blinddoek.
Dat gevoel spreekt de laatste maanden overigens opvallend duidelijker. Waar ik me de laatste jaren in het dagelijkse leven vaak liet leiden door plicht en to do-lijstjes, vertelt het me nu elke dag wat er aan de orde is. Soms is dat gewoon rusten. Soms een kast van de hand doen. Soms mijn zieke vader bijstaan. Iets leren via YouTube. Gewoon die ene kleine stap zetten in het parcours dat blijkbaar gelopen wil worden. Follow the law of the two feet. Waar wil ik zijn? Daar ga ik. Ik heb geen helder zicht op het grotere geheel. En toch voel ik dat ik ergens heen ga. Resoluut – zij het met de blinddoek. Alsof er iets diepers of hogers of breders in mij is dat de weg kent. Een zachte hand die me leidt. Ik heb er doorheen de winter meer voeling mee gekregen. Die innerlijke stem is luider gaan spreken – of ik ben ‘m beter gaan horen. Hij geeft me advies, en uitleg en helpt me op weg. Dus wil ik hem wel volgen. Ook als hij gekke dingen van me vraagt. Dat experiment wil ik wel aangaan.
Dus luister ik elke ochtend, in mijn pyjama, met een kop thee naast me en mijn laptop op mijn schoot. Ik schrijf op wat ik vanbinnen hoor en handel ernaar. De laatste maanden waren dat vaak praktische dingen. Zo kreeg ik de opdracht zoveel mogelijk in mijn huis weg te doen, spullen, meubels. Ik heb mijn huishuur opgezegd, maar weet nog niet waar naartoe. ‘Hou zo weinig mogelijk over’, hoor ik vanbinnen. Maar waarom? Omdat ik in een kleiner huis terecht zal komen? Omdat ik deugd zal hebben van living light? Of omdat ik mijn inboedel tijdelijk moet opslaan om volledig vrij en flexibel te zijn? Ik weet het niet precies op dit moment, maar ik luister. En ik doe zoveel mogelijk weg. Kamer per kamer. Daar ben ik nog even mee bezig.
Ik voel dat 2020 een jaar van actie wordt. Niet te veel nadenken maar doén. Niet zomaar doen om te doen, maar doen waar het voor jou op aankomt.
Of ik sta nietsvermoedend op, en een uur later sta ik met een verfborstel op een ladder te bengelen. Zomaar. Omdat dat stemmetje in mijn buik zegt dat die kleur aan de muur ànders moet. Nu. Ook al staat het huis waarin ik woon vanaf deze maand te koop en ga ik er over enkele maanden al uit. Mijn familie verklaart me voor gek. Waar steek jij je tijd en geld in?! Maar goéd dat dat voelt! Alsof door die nieuwe kleur de juiste mensen het huis zullen kopen. De nieuwe bewoners van dit huis. Kan ik dat staven? Totààl niet. Maar wat geeft dat? Het voelt gewoon juist. Het ‘klopt’ - om welke reden dan ook. Een mens weet niet alles in het leven, kan niet alles overzien. Toeval en mysterie ontvouwen zich doorheen dingen die we spontaan doen, zomaar, omdàt. Het moet gewoon gebeuren - of het gebeurt gewoon. Niet alles moet doordacht zijn. Doordenken houdt me overigens vaak tegen. Er zijn te veel argumenten. Er zijn te veel gedachten in een kop. Te veel denken brengt ook vaak twijfel. En garandeert overigens niks.
Toeval en mysterie ontvouwen zich doorheen dingen die we spontaan doen, zomaar, omdat. Het moet gewoon gebeuren, of het gebeurt gewoon. Niet alles moet doordacht zijn.
Maar ik wijk af - sinds vandaag voel ik me dus wàkker. Anders wakker dan de maanden ervoor. Alsof ik in mijn lijf een soort van bron heb gevonden waar ik nu mee aan de slag kan. En ik daardoor weer mijn aandacht kan gaan richten naar buiten, in plaats van naar binnen. 2020 wordt een ander jaar, zegt het stemmetje in mij. Een jaar van actie. Niet zomaar doen om te doen, maar doen waar het voor mij op aankomt. Ook al gieren de zenuwen soms door mijn lijf. Na jaren van vergaren en innerlijk voorbereiden mogen ideeën naar buiten. Heel wat mensen rondom me zeggen hetzelfde: de tijd van verinnerlijking en voorbereiding is voorbij. Het is nu tijd om naar buiten te treden. Onze mond te openen. En dapper richting te geven aan die waanzinnige wereld die steeds zotter draait. Want het gaat er niet normaler op worden, out there. Dus hoeven we zelf ook niet meer per se 'normaal' te zijn. Laat maar horen dus, die dissonante toon. Zwijgen is geen optie meer - wie zei dat ook alweer...?
Opeens herinner ik me een document, in een uithoek van mijn laptop. Het beginsel van een boek, ooit begonnen. Mijn vingers jeuken om eraan verder te werken. Het voelt er de tijd voor. Maar daarover morgen meer. Als het pyjama-stemmetje het toelaat, tenminste. ;-) Want die blijft heer en meester. Follow the law of the two feet. Je weet nooit echt waar dat naartoe gaat...