Chopin staat op. Buiten regent het. Voor mij ligt er een dag. Een dag van 24 uur. Normaal weet ik altijd wat te doen met zo’n dag, zelfs met een lege. Er zijn de vele musts, je moet ze niet eens zoeken, voor je het weet springen ze op je bord. Er zijn de social media, waarmee je altijd wel weet wat gedaan, en datgene waarmee je niks kan scroll je weg. Er zijn de vele boeken die liggen te wachten om gelezen te worden. Er zijn de vriend(inn)en bij wie je op de koffie kan. Ouders die altijd graag hebben dat je langsloopt. Yoga-oefeningen die je kan doen. Appen met m’n lief. Altijd wel iets te doen.
Vandaag is er leegte. Er is opstaan, een kop thee, regen tegen de ramen. En verder niks.
Maar vandaag is er leegte. Er is opstaan, een kop thee, regen tegen de ramen. En verder niks. Geen afspraken, maar dat is het niet. Het is leegte in mijn lijf, en leegte in mijn gemoed. En een zweem van verdriet. Een gevoel van what’s the use? Waar doe ik het toch allemaal voor?
We zeiden het nog, toen we laatst met enkele vrouwen samenkwamen. Op een of andere vreemde manier merkte elk van hen op dat ze het gevoel had zich vast te houden aan haar job. ‘Als ik mijn job niet had, ik zou ergens in wegglijden’, zei de vrouw rechts van me, zoekend naar woorden om het onbestemde gevoel weer te geven. ‘Het lijkt of er twee werelden voelbaar zijn, de normale, die van mijn werk, en een andere waar ik steeds meer contact mee kan maken, maar die ik nog niet kan vatten’, zei de andere links. Maar er was die spanning, dat unheimliche gevoel dat als je het gewone leven loslaat, je ergens in verglijdt. Iets nieuws, iets anders, iets onbekends, iets toch wel een beetje beangstigends – want: wat dàn…? Hoe vreemd dat we dat allemaal hadden. Los van elkaar. Ik keek ervan op. Want ik hàd inderdaad mijn job losgelaten. En ik vergleed effectief ergens in. Maar waarin? Een wereld van zijn. Een wereld waar andere wetten heersen.
Vandaag is dat leegte.
Voelen dat je valt, ergens diep in een bodemloos gat. En weten dat er ergens een landingsbaan is, maar geen idee nog waar.
Liever ‘lekker bezig zijn’. En tegelijk weten dat dat niet meer klopt. Dat ‘zakken’ vandaag de opdracht is. Ook al flirt je tijdens dat zakken met een soort zacht verdriet, met een vage melancholie, met een gevoel van zinloosheid en vergetelheid, met een zweem van depressie zelfs, het zwarte gat, inertie, tanathos – dood. Nocturnes inderdaad.
De wolken zijn grijs, de regen als poeder. De poes slaapt. Chopin versaait. Vandaag geef ik me er helemaal aan over.
