En gisteren in ons wekelijks Vrouwenberaad bleek dat velen onder ons net hun vaccin-uitnodiging hadden ontvangen (zelfs een vrouw van 36 in de groep, gek toeval), en deelden we in alle eerlijkheid wat dat met ons doet. Zo hoorden we hoe sommigen bijna zonder nadenken het aanbod afgezegd hebben, anderen meteen toegezegd, anderen nog stevig aan het twijfelen of nadenken zijn, de pro’s en cons op een rij zettend. Met andere gezinsleden besprekend of juist niet-(kunnen)-besprekend, omdat er meteen oordeel valt op het zelfs maar in twijfel trekken van either way.
En deelden we – niet de grote theorieën, zoals in ons beraad meestal niet gebeurt, maar gewoon wat dit met een mens doet. Wat dit zoal teweegbrengt in ons.
En dus deelden we wat dit zoal met ons deed. Zoals de bezorgdheid dat je je door andermans overtuiging zou laten beïnvloeden en niet meer bij je eigen gevoel zou kunnen komen.
De stress van het onder tijdsdruk staan voor een toch wel belangrijke beslissing. De bezorgdheid dat je je door welke overtuiging ook zou laten beïnvloeden en niet meer bij je eigen gevoel zou kunnen komen. De angst om je argumenten niet helder te kunnen verwoorden – een gevoel is niet altijd in statistieken te vatten. De verontwaardiging dat je je zou moeten verantwoorden voor iets wat met je eigen lichamelijke integriteit te maken heeft. Het verdriet om uit de boot te vallen en beoordeeld of uitgesloten te worden als je anders beslist dan de mensen rondom je. Verbaasd zijn omdat niemand om je heen schijnt te twijfelen. Zelf niét twijfelen en je uit de boot voelen vallen omdat je in een groep belandt van mensen die twijfelen. Niet bang zijn voor virus of vaccin maar vooral voor de zwart-wit-verdeling die zo voelbaar wordt in de samenleving. De angst voor de waanzin van de verdeeldheid. Geraakt worden omdat je juist de polarisering wil overbruggen en toch nog door je omgeving in een groep wordt gecatalogiseerd. Het verlangen om vrij te kunnen zijn en als vanzelfsprekend te mogen beslissen wat je zelf wil. De angst om een verkeerde keuze te maken…
En we beseften dat het daar misschien wel over gaat: dat we door dit hele gebeuren verplicht worden om te ontdekken wat goed is voor onszelf, los van de anderen.
En we voelden ook de dankbaarheid dat we dit alles gewoon rustig met elkaar konden bespreken, zonder elkaars neuzen af te bijten. Zonder te overdramatiseren. Zonder te denken ‘dat jij mijn keuze voor mij moet bevestigen’. Beseffend dat in deze hele gezondheidskwestie gek genoeg ieders angsten aangeraakt worden, welke ze ook zijn. En dat het daar misschien juist over gaat: dat we door dit hele gebeuren verplicht worden om goed bij onszelf te rade te gaan, om echt te doorvoelen wat dit met ons doet en wat onze éigen keuze is. Whatever the choice, whatever the reason. Omdat we allemaal individueel zodanig verschillen (qua gezondheid, achtergrond, verleden, emoties, weerbaarheid…) en wat goed is voor mij écht niet per se goed is voor jou. En vooral de moed ontwikkelen om bij dat eigen gevoel - en die zelfzorg - te blijven.
Want dat er zoveel redenen zijn om iets al dan niet te kiezen, als dat er mensen zijn, ook al willen mensen het vraagstuk voor het ‘gemak van de duidelijkheid’ het liefst reduceren tot enkele hoofdargumenten, waar de omgekeerde partij eens om kan honen of lachen. Want samen beseften we dat de ware argumentatie zoveel subtieler is, zoveel meer inhoudt dan een paar flagrante overtuigingen. Dat er bij het overwegen van een keuze die zoveel impact heeft op ons collectieve leven veel meer in ons hoofd en lijf de revue passeert dan de multiple choice ‘een prik of niet’. Omdat zowat alle aspecten van leven en dood er op een of andere manier mee gemoeid zijn – en dat zijn er veel. Of zo ervaarden wij dat toch, als vrouwen.
En zo leek het wel of er een nieuw vrouwelijk archetype ontstond: niet de vrouw die per se 'samen moet vallen' met de anderen om verbinding te voelen, maar de vrouw die zich mag onderscheiden, zonder uit verbinding te vallen.
Maar we voelden ook dankbaarheid om de mildheid die voelbaar was bij al die gevoelens. En ook dankbaarheid omdat er door onze uitwisseling – zoals een van ons opmerkte – een nieuw vrouwelijk archetype leek te ontstaan: niet de vrouw die per se ‘samen moet vallen’ met haar lotgenoten, niet de vrouw die het per se eens moet zijn met de ander om de eenheid of verbinding te kunnen voelen, maar de vrouw die zichzelf mag onderscheiden zonder uit verbinding te vallen.
Dankbaarheid ook omdat we beseften dat je troost en steun kan vinden bij elkaar, niet omdat je hetzelfde denkt of kiest, maar omdat je beseft dat je samen op een boot zit, een boot die zich op woelige wateren een weg laveert doorheen verandering en crisis. En dat je in dat traject, ongeacht je keuzes, allemaal wel eens misselijk over de boord hangt, om welke reden dan ook.
En toen kregen we ook nog de geruststellende boodschap van een vrouw uit de zorgsector die haar keuze al veel langer geleden heeft moeten maken; dat na de eerste hetze de gemoederen op de dienst alweer helemaal gekalmeerd zijn en dat alle keuzes nu rustig naast elkaar kunnen bestaan. Dat moeten kiezen gewoon bij iedereen deining veroorzaakt, dat iedereen vooral bang is om een verkeerde keuze te maken, en dat het logisch is dat iedereen zich in dat lastige moment graag even gesteund weet door anderen. En wat een geruststelling het dan is om die steun gewoon te mogen ervaren, los van wat je ook beslist. Be your own crazy self, I love you anyway. Is er een geruststellender gedachte dan dat?
En wat een geruststelling het dan is om die steun gewoon te mogen ervaren, los van wat je ook beslist. Be your own crazy self, I love you anyway. Is er een geruststellender gedachte dan dat?