Gisteren hielden we een zoom met jonge mensen uit verschillende hoeken van de wereld. Iraël, Gaza, Australië, Nederland, Zuid-Afrika, Tsjechië… Ook jonge mannen en vrouwen uit Amerika, China, Colombia, Rwanda en Iran appten dat ze er graag bij geweest waren, maar ze waren op het laatste moment belet of zaten in een lastige timezone. “Volgende keer zijn we er zeker bij”, lieten ze weten.
Wij wilden van hen horen hoe zij de wereld ervaren. Of zij wakker liggen van climate change, van een planeet die de laatste 50 jaar 68 % van haar biodiversiteit heeft verloren, van commons die opgekocht worden door enkelingen, van wateren die verzuren, plastic die zich opstapelt, vruchtbaarheid die vermindert en ethers die met satellietenpuin worden gevuld. Of zij met hun peers de behoefte hebben om actie te voeren ten voordele van de planeet. Of zij zich geroepen voelen om zich te scharen achter ecologische acties allerhande. Of zij zich zouden willen verbinden op de dag dat de International Climate Summit afrondt, in de hoop dat daar eindelijk eens echt beslissingen mogen worden genomen die in het voordeel zijn van mens en planeet.
Uiteindelijk gaat het om hun toekomst, meer nog dan de onze. Dus wilden we van hen weten waarin we hen – als ouder wordende generatie, call it as it is – kunnen ondersteunen.
En ook al waardeerden ze de vele inspanningen en acties ten voordele van de Aarde, of hadden ze er zelf soms deel aan, toch kwam er een heel ander antwoord uit de zoom. Waar zij echt van wakker liggen is niet de Aarde, maar de mensheid.
Waar zij echt van wakker liggen is niet de Aarde, maar de mensheid.
De Australische jonge man zei hoe hard hij geschrokken was van de verdeeldheid en de repressie in zijn land sinds covid. Er is veel agressie en er zijn grote protestmanifestaties allerhande in het land. De Tsjechische man vertelde dat hij zelf aan een ecovillage had meegebouwd, maar dat de manier waarop er met elkaar werd omgegaan, waarop alles werd besproken en gestructureerd, uiteindelijk niet veel anders bleek dan hoe bedrijven of maatschappijen nu gestructureerd worden – more of the old story. De Israëlische man die jaren voor het leger had gewerkt, zei dat hij elders wilde gaan wonen omdat het systeem hem te repressief en gecontroleerd werd. “Wij hebben het onder leeftijdsgenoten niet over het klimaat, wij hebben het over de dagelijkse werkelijkheid in ons land”, merkte hij op.
De jonge activiste uit Afrika vertelde over het belang om echt te verbinden met de locals, de mensen die nog verbinding hebben met de aarde, en hen te horen, hen te bereiken, hun taal te spreken. De Nederlandse jonge vrouw merkte op hoe westerlingen moeten gaan beseffen dat er veel manieren zijn om naar de wereld te kijken, lang niet enkel de hunne, en dat westerlingen eigenlijk veel minder weten dan ze denken.
“Wij zitten niet zozeer met vragen over de Aarde,” was hun bedenking, “wij zitten meer met een algemeen onbestemd gevoel van: what on earth is going on?” Hoe gaan we om met dat gezamenlijke gevoel van verwarring?
Ze vertelden over hun eigen vrijheidsstrijd, hun manier om zich los te wrikken uit een systeem dat voor hen niet meer werkt. Ze vertelden over activisten die zo ijverden voor het klimaat dat ze ervan in de stress raakten, mensen die hun hoofd zodanig pijnigden op zoek naar oplossingen, dat ze zich aan het uitputten waren, zonder het zelf te beseften. “Wat we doen met onszelf, doen we ook met de Aarde”, zei een van hen. “We putten ons uit. Als we weer contact leren maken met onszelf, met ons lichaam, met mensen die die lichaamswijsheid hebben bewaard, met boeren, met aboriginals, of gewoon met elkaar… dan maken we als vanzelf weer contact met de basisregels van de Aarde.”
“Wat we doen met onszelf doen we ook met de Aarde”, zei ze. "Met al dat denken en proberen de boel op te lossen, putten we onszelf uit."
Als we iets willen doen met z’n allen, dan is het vooral voor de mensheid, concludeerden ze. Dan gaat het over het eren van alle inspanningen die al gedaan worden, en het helen van alle verdeeldheid die dat teweegbrengt. De uitputting van de Aarde is het gevolg van een gebrek aan verbinding. Het gaat erom elkaars taal weer te horen en elkaars werkelijkheid weer te durven zien, hoe verschillend ook van de onze. Het gaat erom samen te beseffen dat we ‘het antwoord’ niet per se weten. Het gaat om durven denken vanuit het hart, en niet altijd vanuit het hoofd – of op z’n minst beide op een gezonde manier met elkaar verbinden. Het gaat om beseffen dat “we’re all in this sh** together”…
Juist in dat onbestemde eenzame gevoel, lijkt een symbolische dag van verbinding ter ere van de aarde en de mensheid wel een goed idee, vonden ze. En ze voelden de roep om eraan mee te werken, elk op hun manier. Maar ze hadden daarbij ook de input van de ouderen nodig, gaven ze toe. Want zo’n moment bouw je samen op, alle nationaliteiten en alle generaties samen. Dag per dag, met voortschrijdend inzicht. Zoekend naar het hoe, maar altijd in connectie.
En dus plannen we op 11 november van dit najaar zo’n dag, of liever een uur: 11/11 om 11 uur. Een uur van stilte voor de aarde. En dus voor onszelf. Een uur om ons weer te verbinden. Met ons hart, met ons lijf, met hogere inspiratie, met de planeet, met de natuur, met elkaar. Ieder op zijn of haar manier. Alleen of in groep. In meditatie of in actie. Gewoon die intentie neerzetten om één uur met elkaar te verbinden, ten voordele van één mensheid op één aardbol. En zien wat dat geeft.
Even niet ons hoofd breken over allerlei oplossingen of al dan niet bindende verdragen. Maar ons gewoon in al onze verscheidenheid en bescheidenheid proberen te inter-connecteren. Simpelweg. Dat is voor één dag al opdracht genoeg…
Wie ook wil meebouwen aan 11:11, check: https://www.facebook.com/groups/398033534942122